Το «For Katerina» αποτελεί έναν φόρο τιμής για μια μαχήτρια που πολέμησε γενναία απέναντι σε έναν ύπουλο εχθρό, σε μια άνιση μάχη, που κράτησε πέντε μήνες. Η Κατερίνα Βελονίδου ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, χαρούμενος, αισιόδοξος, ευτυχισμένος και πάντα χαμογελαστός. Ακόμα και όταν της έτυχε αυτή η ατυχία, ποτέ δεν είπε «γιατί σε μένα;». Αντ’ αυτού πίστευε πως όλα στη ζωή γίνονται για κάποιον λόγο. Μάλιστα, έλεγε πως μόλις τελειώσει όλο αυτό, θα έχει γίνει για να κάνει καλό σε κάποιους ανθρώπους.

Στον αγώνα της αυτόν της συμπαραστάθηκαν πολλοί άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι, γι’ αυτό και έλεγε πως νιώθει πολλή αγάπη γύρω της. Μαζί της ήταν και η «Γαλιλαία», μια πρότυπη ανακουφιστική μονάδα, που ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής και είναι δημιούργημα του Μητροπολίτη κ. Νικολάου. Η βοήθεια που είχε η ίδια και η οικογένειά της από τους ανθρώπους της Γαλιλαίας δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Μόνο ευγνωμοσύνη μπορούμε να έχουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους και ευχόμαστε να είναι δυνατοί, για να συνεχίσουν το έργο τους.

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως, παρότι η Γαλιλαία ανήκει σε μια χριστιανική δομή, η βοήθειά της είναι ίδια, ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων του ασθενή.

Γι’ αυτόν τον λόγο, όσοι απαρτίζουμε το «For Katerina» πιστεύουμε πολύ στην καλοσύνη των ανθρώπων και ότι αν όλοι μας ατομικά κάνουμε καλό στον διπλανό μας, τότε αυτόματα η κοινωνία μας θα γίνει ένα καλύτερο μέρος, για να ζούμε. Φανταστείτε την κοινωνία μας σαν μια αμυγδαλιά που ανθίζει σιγά-σιγά την άνοιξη και τα άνθη της είναι η καλοσύνη.. Πόσο αλλάζει η μορφή του δέντρου και πόσο όμορφο γίνεται!

Το «For Katerina», λοιπόν, είναι ένα δρομικό γεγονός, που θα πραγματοποιηθεί από εμένα, τον σύζυγό της Αλέξανδρο, όπου η διαδρομή που θα ακολουθήσω τρέχοντας, στην ουσία, είναι και η πορεία της ζωής της Κατερίνας από το πατρικό της σπίτι στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης ως το σπίτι που ζούσαμε μαζί με τον γιο μας στην Κερατέα Αττικής.

Γίνεται για να τιμήσει όλους όσοι «έφυγαν» από τη ζωή ύστερα από μάχη με την νόσο, για να δώσει δύναμη σε όσους δίνουν τη δική τους μάχη, στους συγγενείς-συνοδούς τους, οι οποίοι δίνουν τον δικό τους αγώνα και τέλος για να ευαισθητοποιήσει τους υπόλοιπους, ώστε μέσω της πρόληψης να μην εφησυχάζουμε, γιατί αυτός ο ύπουλος εχθρός παραμονεύει και δεν ξέρουμε πότε θα μας χτυπήσει την πόρτα.

Όλοι μας έχουμε στεναχωρηθεί για συγγενείς, φίλους ή γνωστούς μας, που έχουν διαγνωστεί με καρκίνο, αλλά ποτέ δε φανταζόμαστε ότι μπορεί να τύχει σε εμάς ή σε μέλος της οικογένειάς μας. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι...

Όμως η ζωή κάποιες φορές σου δείχνει το σκληρό της πρόσωπο και τότε πρέπει να παλέψεις με όλες σου τις δυνάμεις. Για να το κάνεις αυτό χρειάζεσαι στηρίγματα γύρω σου, για να μη νιώσεις ούτε στιγμή μόνος σου. Ο αγώνας αυτός είναι δύσκολος, αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να είμαστε εκεί, με όποιον τρόπο μπορούμε.

Άλλωστε, μέσα από τέτοιες δοκιμασίες συνειδητοποιούμε τι πραγματικά έχει νόημα στη ζωή.

Δε θα ξεχάσω τους τελευταίους μήνες που ζήσαμε με την Κατερίνα.. το πόσο όμορφα μας φαίνονταν όλα όσα περνούσαν απαρατήρητα παλαιότερα. Ξαφνικά όλα έγιναν πανέμορφα, τα δέντρα, τα βουνά, η θάλασσα...

Για το τέλος άφησα κάτι που είχε γράψει η Κατερίνα, πριν διαγνωστεί με καρκίνο και δείχνει τη φιλοσοφία ζωής αυτής της υπέροχης προσωπικότητας.

Μια φιλοσοφία που θα έπρεπε να αποτελεί οδηγό ζωής και για εμάς τους υπόλοιπους